|
Sukanya (Ploy)
ฉันเรียนจบจากโรงเรียนมัธยมศึกษาโดยสายวิทย์-คณิต ฉันหาเกี่ยวกับอนาคตของฉันในระดับมหาวิทยาลัย ฉันมีความสนใจในด้านศิลปะอยู่พอควร นั่นทำให้ฉันค้นหาคณะและสาขาวิชาที่เหมาะกับตัวฉัน วันหนึ่งในขณะที่ฉันกำลังนั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับการเรียนต่อมหาวิทยาลัยตามปกติ ฉันเจอสาขาวิชาที่ชื่อว่าสหศาสตร์ศิลป์ ซึ่งเป็นสาขาวิชาเปิดใหม่ในคณะวิจิตรศิลป์ ฉันเห็นผู้หญิงผมขาวยืนหันหลังอยู่ในห้องที่แปะกระดาษเต็มไปหมด ในกระดาษมีการเขียนข้อความต่าง ๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่านั่นคืออะไร ฉันอ่านคำอธิบายเกี่ยวกับสาขานี้ เป็นคำอธิบายสั้น ๆ แต่จับใจพอควร ด้วยการที่ฉันอยากไปอยู่ในสถานที่ใหม่ ๆ ที่ที่ห่างไกลกับคำว่าครอบครัว ต้องการจะพบอะไรใหม่ๆ สังคมใหม่ ๆ วิถีใหม่ๆ ผู้คนที่ต่างภาษาไปจากความคุ้นชินเดิมของตน ฉันแน่ใจอย่างยิ่งว่าฉันจะต้องเจอผู้หญิงผมขาวในรูปนั้นอย่างแน่นอน เมื่อการเดินทางเข้าสู่สหศาสตร์ศิลป์เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนวิถีเชิงชีวิตและวิถีเชิงความคิด การเข้าสู่สังคมของศิลปะ ยิ่งศิลปะในแบบฉบับของสหศาสตร์แล้ว การเรียนการสอนทำให้ฉันใจกว้างขึ้น มองอะไรได้หลากหลาย ในบางคำถามของชีวิตที่ไม่เคยมีใครตอบฉันได้ การเรียนศิลปะตอบฉันได้มากสำหรับคำถามเหล่านั้น การที่ฉันสนใจเรื่องราวใด ๆ ก็ตามแต่ งานศิลปะเป็นเครื่องมือที่ตอบโจทย์ฉันได้มากที่สุด บางครั้งเป็นเหมือนเพื่อนให้ฉันได้ระบายความในใจออกมาได้ บางครั้งก็เป็นเหมือนพ่อแม่ที่คอยควบคุมแต่ก็ทำให้ฉันอุบอุ่นใจได้ หากใครได้อ่าน..อาจมองว่านี่คือการอวยศิลปะ แต่สำหรับฉันนี่คือความสัตย์จริงอย่างที่สุด การทำงานของฉันกับศิลปะในปัจจุบัน เราเป็นเพื่อนร่วมงานที่เข้ากันได้เป็นอย่างดีฉันสร้างศิลปะที่สัมพันธ์กับความตาย สัมพันธ์กับหมู สหศาสตร์ศิลป์เปิดโอกาสให้ความสัมพันธ์เหล่านี้ แม้จะไร้การยอมรับจากสังคม สิ่งที่สำคัญที่สุดของการเป็นนักศึกษาศิลปะคือฉันรักและมีความสุขเมื่อได้ทำศิลปะ ฉันไร้ซึ้งความฝัน ความหวัง ไร้เสียงเรียกร้องของอนาคตสำหรับชีวิต ฉันมีความตั้งใจเดินทางไปสู่ความตายโดยเร็วที่สุด เมื่อมีโอกาสที่จะเป็นไปได้โดยปราศจากเสียงร้องไห้ของแวดล้อมผูกพัน (Year 4) |
